Eindelijk weer naar de andere kant van de Noordzee in de meivakantie! Omdat Devon binnen een dag treinen te bereiken is, besloot ik dat te doen. Toch net even wat duurzamer dan met het vliegtuig. Al kreeg ik op Brussel Midi wel heel gevoel dat ik ging vliegen vanwege Brexit. Je wordt daar lekker bezig gehouden met lange rijen bij het inchecken op de Eurostar met bagagecontrole en paspoortcontrole. Je zou bijna alsnog kiezen om voortaan te vliegen, want dat was toch een onderbreking van een treinreis.
Na een korte naar Mount Batten begon mijn tocht. Ik had besloten te beginnen op een klein stukje South West Coast Path. Prachtig slingerende paadjes langs beboste hellingen, kliffen en zandstranden. Ongelooflijk mooie uitzichten op kilometers kustlijn en bootjes op het water.
En daar was Wembury Beach. Het teken om het kompas naar het noorden te volgen: De officile start van Devons Coast to Coast trail. Te beginnen op de Erme Plym trail die best goed gemarkeerd was. En dat is fijn met al die verschillende paadjes die er zijn. Het
netwerk van wandelpaden in Engeland is echt enorm. Dit omdat ze hier de right of way kennen. Zo doorkruis je aan de lopende band boerenerven. En het mooie hier in Zuid Devon is, dat daar tussen verrassend veel natuur is! Daar waar we in Nederland helaas een hoop groen asfalt hebben is er hier volop ruimte voor bos en bloemen tussen alle boerenbedrijven in.
Vanwege het extreem mooie weer had ik al zicht op de heuvels van Dartmoor in de verte. Ongeduldig werd ik er gewoon van. Daar was ik zo benieuwd naar! Maar eerst verstandig zijn en de eerste dag niet te ver lopen om mn lijf weer langzaam te laten wennen aan het lopen met een backpack.
In alle vroegte weer op pad door prachtige dorpjes met oude kerkjes en begraafplaatsen en vooral veel dwars over akkers en door weiden met schapen of koeien. Die schapen vind ik altijd wel leuk. Vooral de lammetjes die je nieuwsgierig aankijken, maar waarvan hun moeder dan toch op vrij dwingende toon laat weten dat ze bij haar moeten komen. Koeien vind ik net iets spannender, maar gelukkig
bleven ze allemaal vrij stocijns staan. En dan waren er nog de fazanten. Niet normaal hoeveel er daarvan te zien waren!
Ivybridge is het officile eindpunt van de Erme Plym Trail en de start van de Two Moors Way. Het hoofdgerecht van deze week.
En daarna op naar Dartmoor national park. Een geleidelijke klim omhoog om uit te komen in het terrein waar ik zo van houdt. Wat zo aan Schotland doet denken. Een heel gelukzalig gevoel. Daar bovenop de Moors. Helemaal terug kunnen kijken tot aan Plymouth en Cornwall in de verte. En mijn blik vooruit op verlaten landschap, waar eens activiteit was, te zien aan de oude spoorbruggetjes, runes en eeuwenoude stenen bruggetjes. Nu zijn er alleen de avonturiers te voet of op de mountainbike in het leefgebied van ponys, koeien en schapen. En het mooie is: dit is het enige nationale park in Engeland waar je officieel mag wildkamperen! Freedom!
Die wildkampeerplek vinden was nog wel een uitdaging met de harde wind, maar nadat ik een schaap heel vriendelijk vroeg of ik haar vlakke plekje uit de wind mocht
De tent stond vrij snel. Even water uit het riviertje halen en koken voor mijn maaltijd. Lekker vroeg de warme slaapzak in, want wat kouder was het op deze hoogte wel.
Na de schapen de volgende dag bedankt te hebben voor mijn verblijf in hun gebiedje kwam een groep ponys bij een oude rune mij gedag zeggen. Ze keken mij na terwijl ik de laatste heuvel overwon op weg naar Holne. Wat een verrassend leuk plaatsje weer. Heel knus.
Ik volgde een mooi stukje bos langs een riviertje en klom daarna weer omhoog de heuvels in. Zag ik daar ineens voor me nog iemand met een backpack. Toch meer mensen die deze route lopen! Ik was tot nu toe alleen wat mensen tegengekomen die een dagwandeling deden.
De man met de backpack bleek de gepensioneerde Paul (wonend op The Isle Of Wight) te zijn. Hij was even helemaal klaar met zijn zware rugzak en de slechte markeringen.
Travelmates near
