(Of eigenlijk eindigen, maar ik had besloten de ongebruikelijke looprichting te doen, omdat ik graag op het strand wilde eindigen na 140 km lopen)
Op goed geluk, nog half slaperig van de rit met de nachtbus, liep ik vanaf het station in oostelijke richting.
Een paar mooie zeilschepen zag ik liggen. De start van de route nog niet. Te weinig voorbereid en uitgezocht om te weten waar ik precies moest zijn. Het zal wel: dit is mijn startpunt en ik loop met een rondje door de stad terug richting het spoor waar ik op een kaartje kan zien waar de route het spoor kruist. Yes, gevonden.
Een start langs mooie straatjes en langs het riviertje de Vejle stroomopwaarts. Dan bereik ik na een uur een fietspad waar ik de rest van de dag niet meer vanaf kom. Behalve dat het oersaai is om op te lopen, doet het ook eerder pijn aan alles in je lijf met zon harde ondergrond. Aan een oud stationnetje onderweg en op de plek waar ik uiteindelijk mijn tent kan opslaan (ook een oud stationsgebouw, dat nu als keuken diende voor de camping)
maak ik op dat ik over een oud spoortraject liep. Aha, best leuk om te zien en weten, al zou ik aanraden dit te fietsen in plaats van te lopen.
De dag erna begin ik vol goede moed, want ik had me via een folder nu iets meer ingelezen en ontdekt dat er vanaf een zeker plaatsje geen fietsen en honden meer waren toegestaan. Dat betekent meestal goed nieuws voor de wandelaar! Ik mocht me eerst nog wel in de steeds meer brandende zon over landwegen verplaatsen, maar in een plaatsje onderweg was er iemand zo aardig om op een picknicktafel een mandje met verse tomaten achter te laten. Ik kan geen Deens (al word ik hier wel continu in die taal aangesproken), maar uit het briefje erbij maakte ik op dat dit een gulle gever was en ik van een aantal tomaatjes mocht genieten. Dat gaf weer wat fysieke en mentale energie. Dankjewel, lieve meneer of mevrouw die dat daar had neergezet!
Nog even doorbuffelen, totdat daar eindelijk na 20 kilometer het bordje stond dat het hier voor fietsers en honden toch
echt op hield. Ik liep op de watershed van Jutland. Daar waar het hoogste punt is en diverse riviertjes ontspringen. Daar waar je op de watershed in Schotland meestal tot je enkels diep loopt te soppen door dat beginpunt van riviertjes was het hier vanwege de aangelegde grindwegen gortdroog.
Ik snakte naar een lunchpauze liggend in de schaduw en gelukkig vond ik nog net voordat ik de volle zon weer inging een fijn plekje.
De bron van de Holme was de volgende bestemming. Altijd bijzonder om bij de oorsprong van een rivier te staan. Ik belandde op een grassig paadje met veel kuilen en hobbels. Enkele brandnetels en braamstruiken en veel vliegen. Ja, ik wilde niet meer op het asfalt lopen, dus ja, nu had ik een wandelpad.
Ik had gelukkig aardig goed water gedronken al die dag, want echt beschut was dit deel niet, dus vroeg mijn lijf in deze hitte om een rustiger tempo. Ik liep op een plek af waar mogelijk een bivakplaats zou zijn, maar was waarschijnlijk toch niet meer helemaal scherp genoeg en ontdekte op een zeker moment dat ik er al voorbij moest zijn gelopen. Ok, waar was de volgende optie? Nog ruim vijf
kilometer door. Pfff...zou ik teruglopen? Ik twijfelde, want eerdere bivakplaatsen stonden wel op paaltjes aangegeven. Misschien bestond deze niet meer? Dan maar doorlopen. Rustig aan. Bij een bankje kon ik wel juichen, want ik zag een waterpomp. Ik had nog een halve liter, maar meer was nog beter. Helaas, deze bron was opgedroogd. Gelukkig had ik dat eerst gecheckt voordat ik al mijn laatste water achterover geklokt had. Een kaartje gaf wel aan dat de volgende bivakplaats er echt zou moeten zijn. Spaarzaam met het water omgaan werd het plan en toen had gewoon iemand als verrassing langs de route een koelbox staan met blikjes frisdrank erin. Nou ja zeg!! Wat een engelen hier allemaal op de route. De koude cola ging er goed in. Om de bocht veranderde het kronkelende paadje langs de rivier in een mooi bospad langs paarse heide.
