Het leek me wel eens leuk om een keer in de herfst naar Schotland te gaan, dus besloot ik eindelijk de Cateran Trail te gaan lopen. Stond al even op mijn lijstje, maar ik vond de route altijd te kort voor de meivakantie. Nu dan maar in de herfst die kant uit. Hieronder mijn geschreven teksten al liggend in de tent vroeg in de avond. (Je moet wat als het bijna 14 uur lang donker is...😉)
Net voor zonsopkomst gestart in Blairgowrie. Mooi weer voorspeld en korte daglengtes zo eind oktober, dus ik ging proberen het meeste uit de dag te halen. Prachtige start langs een snelstromende rivier met daarnaast bomen in herfstkleuren. Net toen ik de vallei uit was geklommen werd ik boven op de heuvel beloond met de zonsopkomst. Wat een begin van de dag!
De weg waar ik op liep ging over in graspaden door boerenland. Daar waar ik eerst nog probeerde nattigheid en modder te vermijden, bedacht ik me vrij snel dat ik in Schotland was. Schotland en droge voeten gaan meestal niet samen. Ok, geen moeite meer verspillen en overgeven aan het water dat mijn schoenen instroomt. En het gekke is: na een tijdje merk
Uitzichten op een prachtige vallei en in de verte de wat hogere bergen. Ik kruiste regelmatig velden met schapen of koeien. De familie Schotse Hooglander had net bedacht precies op het pad te gaan staan waar ik langs moest. Ik weet nou niet of zij of ik het spannender vonden...
Toen ik ze gepasseerd was doemden in de verte enorm veel herten op. Wauw!! Wat een hoop bijzondere dingen achter elkaar. Mijn dag was nu al goed.
Totdat ik info zag over een omleiding vanwege omgewaaide bomen. Die omleiding was nou niet het grootste probleem, maar schijnbaar miste ik het punt waarop ik van de route af moest en stond ik alsnog voor die omgewaaide bomen. Ik dacht: wie weet valt het mee en kom ik er wel langs. Ik heb er een kwartier lopen klooien (vooral zo onhandig met een grote backpack) en besloot toen ik temidden van n groot van bomen stond dat die omleiding er niet voor niets was. Ik was inmiddels ook bovenop een boomstam geklommen waar ik wel af kon springen, maar waarvan ik betwijfelde of ik ook terug zou kunnen klauteren mocht dat nodig zijn. Om te voorkomen
dat ik mezelf echt in de nesten zou werken, keerde ik langs al dezelfde obstakels weer terug. Oh, wat haat ik het als ik al die moeite heb gedaan om toch weer besluiten om te keren, maar er zat niks anders op. Met de kaart erbij vond ik snel de alternatieve route en was ik weer onderweg.
Rechts van mij uitkijkend op de vallei met ongevallen bomen kon ik concluderen dat het goed was dat ik daar niet langer heb lopen klooien om proberen daar door te komen.
Snelle lunch en weer door. Langs een paar schattige kleine dorpjes en daarna begon de klim richting de hogere heuvels. Snacks al lopend gegeten, want de tijd ging dringen. Nog twee uur daglicht en ik had het idee om naar een schuilhut te gaan en mijn tent daar voor te zetten. Wist alleen niet of ik dat voor het donker zou redden, dus keek al om me heen voor alternatieve tentplekken. Net toen ik besloot dat die hut er binnen een kwartier moest zijn verscheen die daar ineens om de bocht. Gelegen in het mooiste landschap dat je maar kunt bedenken. Heuvels, riviertjes, schapen en herten. Net voor het donker de tent
opgezet en water verzameld en gekookt voor mijn zakje pasta al nocci. Dat ging er goed in. Nog een warme en daarna de tent in. Een muziekje hoef ik hier niet te luisteren, want de natuur maakt muziek: burlende herten overal op de heuvels om me heen. Ik hoop dat ze vannacht, net als ik, ook gaan slapen.
Nog ergens midden in de nacht iets niet al te licht voetigs langs mijn tent horen lopen, dus de herten waren overal. Gelukkig begon het echt harde burlen weer een paar uur voor zonsopgang.
Het regende en waaide, dus het was even zoeken met de timing van mijn blaas legen en uiteindelijk alles inpakken en de tent afbreken. Gelukkig had ik de schuilhut ernaast.
