Vandaag verlaten we onze chillcamping en zetten we de eindsprint in naar waar ons Noorwegenavontuur begon. Kristiansand.
We deden er onze vermoedelijk laatste inkopen in Noorwegen, hielden een korte stop bij de kerk en reden verder.
Ook hier was de weg duidelijk niet altijd begaanbaar en stonden er naast de weg enorme palen om de weg terug te vinden bij hevige sneeuwval.
We besloten de auto achter te laten gezien het een kleine ferry was en zo hadden we vandaag toch ook nog wat gewandeld.
Een kleine kilometer steil naar boven (lengtemeters, gelukkig geen hoogtemeters) vonden we de staafkerk.
Urnes is een klein dorpje en duidelijk vol met locals, niks toeristisch op 1 huis aan de staafkerk na waar de tickets verkocht worden.
De kerk was vanbinnen ook nog heel erg goed bewaard gebleven en door de uitleg konden we toch al meer een idee krijgen van de geschiedenis van deze plek.
Naar beneden ging al een stuk makkelijker (vooral minder bezweet) en ook dit was goed getimed met de ferry.
We hadden nog tijd om een kremgellaske te kopen en aten dit gezellig op de ferry op terwijl de andere oever steeds dichterbij kwam.
We kozen eerder voor het huisje dicht bij het water (wat met dit weer een topkeuze was), maakten ons avondeten en genoten op ons terras van de zon en het golvende water.
Deze voorlaatste etappe voert ons naar Odda, waar de Trolltungawandeling start, maar deze slaan we over met zijn 1200 hoogtemeters, 28 km en wandelen. 😊
We zouden wel willen en fysiek kunnen ze, maar dat gaat nu eenmaal niet met een baby h en we hebben er geen tijd voor 😉
Net voor we vertrokken ontmoeten we bij de afwas een Nederlander die rondtrok met de moto samen met een vriend.
Het eerste deel van de weg kenden we al. Dit reden we enkele dagen geleden ook, maar dat was zeker geen straf, want de omgeving is prachtig.
Vooral zien dat je niet in slaap valt, maar door op 3 (of 4, geen idee eigenlijk, het laatste stuk sliep ik 😊, gelukkig was ik maar bijzitter) punten mooie blauwe lichten te plaatsen, houd je er je aandacht bij (ik blijkbaar niet 😊).
Echt heel spectaculair was em ni, maar we kunnen toch weeral zeggen dat we door de langste autotunnel gereden hebben.
Kort na de tunnel maakten we nog een tussenstop in Undredal, een klein gezellig dorpje aan het water dat we al eens zagen vanop de ferrycruise naar Flm.
Het wordt al snel duidelijk waar het dorpje om bekend staat, want de tocht naar het dorp leidt je langs verschillende geitenboerderijen.
Undredal staat bekend voor zijn bruine geitenkaas. Een zoete kaas zonder toegevoegde suikers en met meer een karamelsmaak.
We kwamen er eigenlijk voor de kleinste staafkerk en die vonden we. Die was mooi, maar niet in vergelijking met de andere die we al zagen.
Eerder in de reis had ik spijt dat ik bij een bepaalde waterval (hier ben ik weer, ik doe echt mijn best om niet teveel over watervallen te praten, maar ja) niet was gestopt voor fotos en Karen had dit voor mij onthouden en wist dat we er vandaag ook langskwamen.
Ik nam mijn tijd om nog wat met de drone te vliegen en fotos te nemen om daarna zo blij als een kind weer in de auto te stappen en verder te rijden.
Of toch, den overschot, want veel leven zat er niet meer in, maar ik was wel jaloers naar met hoeveel smaak ze genoten van hun avondeten. 😊
Karen en Nore gingen al snel slapen en ik keek nog wat Youtube met een lokaal cidertje en een stuk rollcake.
Onze wekker stond vroeg, vandaag was onze laatste rit in Noorwegen, maar ook zeker de langste. weinig stoppen en volledig richting ons einddoel: Kristiansand.
De douche, wc en poetsruimtes waren een chaos, een wirwar aan trapjes, deuren, papieren met symbolen en geen duidelijkheid.
werd duidelijk (hehe) toen ik vanochtend een deur opentrok en er een dame in haar bloot bovenlijf voor de spiegel stond.
