Een tocht om het Mont Blanc massief en vervolgens door de Penine Alps meerdere bergpassen oversteken om in Zermatt aan de voet van de Matterhorn te eindigen. Ja, dat leek me wel een leuk plan dat ik dit jaar kort voor vertrek maakte.
Heerlijk met de trein richting Zwitserland om mijn eerste nacht de tent op te slaan op een camping in waar de regen na het opzetten van mijn tent direct met bakken uit de hemel kwam. Dit vergezeld door bliksem en gedonder, mijn grootste angst in de bergen. Gelukkig stond ik hier veilig op de camping met hoge bergtoppen om me heen.
Veel kleine trekkerstentjes op de camping, want ik was beland op de veel belopen Tour du Mont Blanc (TMB), een tocht die de meesten starten in Les Houches om vervolgens tegen de klok in om de Mont Blanc heen te lopen. Omdat ik mijn TMB met de Walkers Haute Route tussen Chamonix en Zermatt had ik een wat ander schema gemaakt en startte ik hier juist in de andere richting, omdat dit zorgde voor een relatief eenvoudige eerste etappe en een week later voor een makkelijke overstap op de andere route. Daar
waar bijna iedereen met smerige kleding en schoenen en sommigen niet meer al te soepel lopend zich op de camping begaven startte ik daar zaterdagochtend schoon en fris aan mijn eerste dag. Een makkelijke afdaling door het bos met veel eekhoorntjes en laag hangende bewolking in de vallei. Af en toe trok die bewolking wat weg en gaven de eerste bergen zich prijs. Na een lunch in Fouly begon het klimmen naar de gite Alpage de la Peule. Ik had het mezelf makkelijk gemaakt door de eerste twee nachten een bed te boeken in een berghut om zo gedoe te voorkomen met het eigenlijk niet mogen wildkamperen in Italie. De eerste hut stond nog net in Zwitserland hoog op de berg vlakbij de grens. Een kaasboerderij, dus het eten was echt verrukkelijk. Het was vrij rustig in deze en even later kwam nog een Duitse knul binnen die een iets avontuurlijker tochtje van het pad af had gemaakt en tijdens een manoeuvre bijna de nagel van een vinger was verloren. Op zoek naar een eindigde hij bij mij en dit leidde tot een interessant gesprek. Daar waar alle gesprekken beginnen met elkaar vertellen wat je hier aan het
doen bent, zaten we een uur later nog te praten over zijn worstelingen met de ADD die hij heeft en hoe hij het in de loop van de jaren juist als een krachtige eigenschap is gaan zien. Was een mooi gesprek.
De volgende ochtend liep ik in een wolk de bergpas op om vervolgens in wind en regen de grens met Italie over te steken. Maar snel afdalen in dit gure weer. Niet al te veel later opende zich een vallei met een mooie regenboog. Beneden aangekomen warm in een hut gaan zitten met een kopje thee en gebak, de luxes van het lopen van een trail in de Alpen. En even taaltechnisch omschakelen van het Franse Bonjour naar het Italiaanse Bon giorno! Gelukkig verwachten ze in Italie ook niet dat je vocabulaire uitgebreider is dan dit, dus gaat de lekker in het Engels.
Het weer klaarde aardig op en dat was fijn, want de Italiaanse zijde van het Mont Blanc massief was misschien wel het mooiste van de gehele TMB. Supermooie valleien met uitzicht op gletsjers en besneeuwde bergtoppen. Ook nog veel hoogtemeters maken, maar daarnaast mooie paadjes die even op hoogte blijven en de
prachtigste panoramas bieden. Ondertussen was ik op de route van een beland en nadat ik de zoveelste renner wilde begroeten stopte deze plotseling, keek me aan en zei: Afke? Verrast keek ik hem aan en bleek het een bekende te zijn! Wat een toevallige en bijzondere ontmoeting zo in de bergen! Met Allard heb ik twee keer een sneeuwwandeltocht in de bergen gelopen en samen met zijn vrouw is hij het grootste deel van het jaar in de bergen aanwezig. Vandaag dus toevallig op hetzelfde pad als ik. En als ik 5 minuten sneller had gelopen was deze ontmoeting er niet eens geweest, want niet veel later stond ik bij Refugio Bertone, mijn onderkomen voor vannacht. Een fijne hut met ook dus geen gesnurk van anderen...
