Na eerst goed uitgeslapen te hebben (we konden tot 12u uitchecken) genoten we van een uitgebreid ontbijt!
Uiteindelijk kwam de haven in zicht. Nore keek genteresseerd naar de windmolens en ik nam fotos van de verkeerde ferry. ๐
Daar moesten we met ongeveer 30 a 40 cm voor, achter en tussen de andere autos gaan staan, wat het uitladen niet zo evident maakte ๐
Na ons door dit sardinenblik van autos naar de lift geworsteld te hebben, konden we naar het juiste verdiep van onze kajuit.
Onze kamer lag helemaal vooraan in de boot, dus konden we nog een eind stappen ook met al onze bagage en Nore.
Uiteindelijk geraakten we er, installeerden ons (Nore haar tentje past net (niet) tussen onze bedden) en gingen op ontdekking.
We dronken iets in de bar om vervolgens snel naar het zonnedek te gaan en de boot te zien vertrekken.
Dan nog even een middagdutje voor moeder en dochter terwijl ik de eerste dagen van de blog al opstel om sebiet een driegangenmenu te gaan eten in het grillrestaurant.
We werden bediend door nen knappe adonis waarvan Karen zei: โals ge me vandenacht kwijt bent, weet ge waar ik ben h!.
Ik snap het wel, het kwam volgens mij vooral door de slungeligheid die hij bij had: ons drinken vergeten brengen, terug moeten komen om de bestelling te herhalen, kommetjes laten vallen, vol paniek op het betaalapparaat kijken als er een Nederlandse tekst op kwam die hij niet kende, hij was continu zenuwachtig, maar wel heel vriendelijk en verontschuldigde zich continu voor alles. Kortom het was eigenlijk een Rick 2.0
Nore stond duidelijk aan mijn kant, want nog nooit vroeg ze zoveel aandacht als nu. Ze was heel moe van al dat reizen al en het spelletje โwe gooien ons speelgoed op de grond heeft de laatste dagen gewonnen aan populariteit. ๐
We susten haar in slaap op de zetel naast ons terwijl wij voorzichtig aten. 1 oog op ons eten, een ander op Nore om te kijken of ze er niet af ging vallen.
Tot ze de Nederlandse klassiekers daar begonnen kwelen, was het best gezellig en genoot ik van een gedownloade serie op mijn gsm.
Bij de vuurtoren moest je een ticket kopen, maar er was niemand om de kassa te bemannen of te controleren.
Van daaruit nam ik het stuur van Karen over en reden we richting de camping, al ja, met de nodige tussenstops uiteraard.
Eerst langs de supermarkt, anders geen eten vanavond en morgenvroeg. Hier vonden we zeker ons ding, dus namen we eten mee voor de komende 3 dagen.
Een prachtig rotslandschap onderbroken door vele kleine meren en fjordjes bezaaid met veel groen en bomen.
Daar konden we gelukkig nog wel terecht. We kregen een plekje zonder elektriciteit en ver van de โnormale plaatsen vandaan.
Eens de tent stond, maakte Karen een taakverdeling. Ik zorgde voor Nore terwijl Karen ons eerste avondmaal ging maken.
Helaas geen internet, dus ik type de blog alvast in mijn notities om ze hopelijk morgen te kunnen uploaden.
En met deze lovende, maar terechte woorden, kruip ook ik onder de wol, want mijn vrouwtje heeft het al koud en met 2 in een slaapzak is
Eerst genieten van een lekker ontbijt in de tent en daarna gaan douchen. In een sneltempo, want we hadden maar 5 min per betaling.
Karen maakte een goede verdeling, ze stuurde mij weg om te gaan afwassen, zo had zij niemand in de weg lopen om in te laden. ๐
Dan ongepland onze eerste ferry (en wat een geluk dat Karen de kaart afprintte, want onderweg hebben we hem meer dan eens gebruikt) waar we volle pot betaalden omdat ik weer eens niet naar Karen geluisterd had.
We reden de laatste kilometers langs het Lysefjord, een prachtig landschap waar we hopelijk morgen nog een beter zicht op hebben vanaf de Preikestolen.
Aangekomen aan onze volgende kampeerplek, ontdekten we dat we met ons gerief (gelukkig niet de tent) een heel stijl weggetje naar beneden (en uiteraard ook weer naar boven) moesten.
Met het nodige gesleur, ontdekte Karen dat ze de autosleutel beneden vergeten was, dus kon ik alvast weer klimmen en dalen.
we aten uit gemakzucht in de lodge iets.
